Lxkira

lxlight
one short

แอล...ตายแล้ว
ร่างไร้สติที่ร่างโปร่งกำลังโอบเอาไว้ ในอ้อมแขนขณะที่ร่างนั้นกำลังหลับตาลงอย่างช้าๆ

'ตายแล้ว...' ไลท์บอกตัวเอง เหมือนกับจิตใต้สำนึกภายสำนึกภายใจจะทรยศความปราถนาที่เขาต้องการตั้งแต่เขา เล่นเกมกับแอล แต่ว่า ขณะที่โอบอีกร่างไว้ในอ้อมแขน กลับไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทำ แต่เป็น จิตใต้สำนึกของเขาเอง

พร้อมกับ น้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมา เจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่นๆ ต่างก็คิดว่าเป็นเรื่องปกติ ที่เพื่อน 'คนสำคัญ' ตาย แต่กับไลท์ มันไม่ใข่

'เราควรแล้วดีใจสิ'

'ทำไมล่ะ'

'ทำไม น้ำตาของเรา มันถึงไหลออกมา'

ไลท์ปาดน้ำตาตัวเองออกลวกๆ แล้วหันกลับไปหา พ่อของตนที่อยู่ข้างหลัง

"...พ่อครับ ผม...ผม... จะเป็นผู้สืบทอดแอล ผมจะสืบคดีของคิระ จะจับตัวคิระ เพื่อแอล"
'พูดไม่ได้'
'คิระ คนที่ฆ่าแอล คือ...เรา'

หลังจากจัดการร่างของแอล เรียบร้อย ทั้งๆที่ไลท์ควรจะมีความสุขแต่ ไลท์กลับรู้สึกว่า ทุกอย่างมันว่างเปล่า เวลาที่อยู่กับตัวเขากล้าพนันได้เลยว่า เขามีความสุขมากกว่าตอนนี้

"วันนี้ ผมขออยู่ที่นี่ เพื่อสืบคดีของคิระต่อนะครับ ทุกคน กลับไปก่อนได้เลย"

ไลท์บอกทุกคน จะไล่ก็ไม่เชิง เพราะตอนนี้ เขาอยากอยู่คนเดียว ในห้องนี้ ห้องที่เคยเป็น ของแอล

"อย่าหักโหมมากหนักล่ะ พ่อรู้ ว่าแกอยากจะจับตัวคิระ แต่แกก็ต้องพักบ้างนะ" เหลือพ่อเพียงคนเดียวที่ยังไม่ได้ออกจากห้อง แล้วพูดกับไลท์

"ครับ พ่อเองก็ระวังตัวด้วย" ไลท์ตอบไป ขณะที่จิตใจของเขา คิดถึงอยู่เรื่องเดียว... แอล

'ว่างเปล่า'

'ตั้งแต่นายหายไป ฉันควรจะดีใจ แต่ทำไมล่ะ ทำไม ว่างเปล่า ขนาดนี้'

ไลท์นั่งมอง อักษรโกธิค ที่เขียนวาา แอลในจอคอมพิวเตอร์ แล้วคิดกับตัวเองไปมา

ตึ้ง เสียงอีเมลของไลท์ดังขึ้นเรียกสติ ของเขาให้กลับมา ไลท์เลื่อนเมาท์ไปที่อีเมลและเปิดมันขึ้นมา

เป็นวิดิโอที่มีรูปอักษรโกธิค รูปตัวแอลติดอยู่

'แอล'

แต่วิดิโอนี้ มีอยู่อย่างหนึ่งที่เปลี่ยนไป เสียงที่ออกมาจากวิดิโอนี้ ไม่ใช่เสียงที่ถูกใช้เครื่องเปลี่ยน แต่เป็นเสียงของแอล จริงๆ

"ผมรู้สักวัน เวลาของผมคงมาถึง เพราะว่า ผมมีจุดอ่อน และผมไม่สามารถทำคดีคิระได้ เพราะจุดอ่อนของผม เป็นอุปสรรคต่อผมอย่างมาก ไลท์คุง เองก็คงรู้อยู่แล้วว่าจุดอ่อนของผมมันเป็นอุปสรรคขนาดไหนกับผม และผมก็คงจะตาย กับรอยแผลที่ปิดไม่มิดนี้ ผมคิดไม่ผิด คิระฆ่าผมได้ แต่ผมไม่อาจจะฆ่าคิระได้ เพราะผมรักคิระ L Lawielt ชื่อจริงๆของผมที่ไลท์คุงอาจรู้อยู่แล้ว แต่ว่า ผมอยากบอกให้ไลท์คุง รู้จากปากของผมมากกว่า เพราะผมรัก...คุณ ไลท์คุง"

"รัก" ไลท์เบิกตากว้าง พร้อมกับหยดน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา

"หึ ทั้งๆที่รู้ ว่าจะตาย ทำไมถึงไม่รีบจับฉันเร็วกว่านี้ล่ะ ไอ้บ้า" ไลท์ตะโกนใส่หน้าคอม

"ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว"

"ในที่ๆไม่มีนาย มันเหงา...ชะมัด"

'ฉันก็อยากจะบอกกับนาย'
'มันเจ็บมากเลย ที่ต้องยู่คนเดียว'

'แต่ที่เจ็บยิ่งกว่านั้น คือ นายเป็นคนแรก ที่ทำให้ฉัน กลับคำพูด เมื่อได้เจอนาย'

"ลุค"
ไลท์ตัโกนเรียกลุค ยมฑูต ประจำสมุดของตน

"ว่าไงหยอ?"

"คนที่ตายจากสมุดเดธโน๊ตจะไม่สามารถ ไปที่ นรกหรือสวรรค์ใช่รึป่าว"

"ช่าย~~~" ยมฑูตตอบ

"ฉันไปที่นัานได้รึเปล่า"

ประโยคนี้ ยมฑูตที่ลอยไปมา ถึงกับอยู่ที่พร้อมเบิกตา ไม่เชื่อหูตัวเอง
"ไม่คิดว่า จะได้ยินประโยคนี้จากนายนะ"

"ก็ได้ยินแล้วไง คำตอบหล่ะ"

"ก็มีทางอยู่"

"ยังไง"

"หึ ก็ตายด้วยสมุดนี่"

"งั้นหรอ... ลุคเขียนชื่อฉันที"

"ไลท์ เอาจริงรึ ข้าไม่ล้อเล่นกับเจ้าหรอกนะ"

"ฉันเคยล้อเล่นด้วยรึไง"

"หึ เจ้าช่างโง่แท้ แต่ก็นี่แหล่ะ มนุษย์ มันถึงได้น่าสนใจ" ลุคหยิบปากกา ขึ้นแล้วเขียนชื่อไลท์ลงไปในเดธโน๊ต

'ฉันไปหานายแอล เพราะฉันรักนาย'

End.