L-sensei

LxLight (L - sensei)


      ไลท์ เป็นเด็กพิเศษ ใครๆก็รู้กันทั้งนั้น ทั้งเรื่องการเรียน กีฬา การคิดวิเคราะห์ที่เกินกว่าเด็กทั่วไป และบางทีอาจจะเหนือกว่า ผู้ใหญ่บางคนเสียด้วยซ้ำ ทั้งๆที่ก็อายุพึ่ง 10 ขวบด้วยซ้ำ

     'น่าเบื่อ' นั่นเป็นสิ่งแรกที่ไลท์คิดถึงโรงเรียน ที่ไร้คุณภาพที่เขากำลังเรียนอยู่ในตอนนี้ ทั้งๆที่ มันก็เป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งของญี่ปุ่น กับค่าเทอมที่แพงหูฉี่และได้รองรับคุณภาพจากอังกฤษ แต่สำหรับไลท์ มันไม่ท้าทายความสามารถของเขาเลยสักนิด

     ขณะที่ครูกำลังสอนนักเรียนอยู่ ไลท์ที่นั่งอยู่หลังห้องเบนหน้าออกไปยังนอกหน้าต่าง นั่นคือสิ่งเขาจะกำจัดความน่าเบื่อภายในห้องเรียน
    "ยางามิคุง ช่วยตอบคำข้อนี้ด้วยจ่ะ " ครูสาว ที่สอนคณิตศาสตร์ เรียกเขาไปหน้าห้องเพื่อให้ตอบคำถามที่อยู่หน้ากระดาษ  ไลท์เหนือยหน้าหน่อยๆ ก่อนจะออกไปตอบคำ ถามหน้ากระดาน และแน่นอน มันเพอร์เฟค เกินที่เด็กรุ่นเดียวกันจะเข้าใจได้

    "เก่งมากจ้า" ไลท์เดินกลับเข้าที่ ขณะที่เด็กๆ ที่นั่งข้างๆเขาซุบซิบ เรื่องของเขา " เด็กพิเศษนี่ดีชะมัด ขนาดไม่ตั้งใจเรียน ตั้งทำได้ขนาดนี้ "

   ' หึ พวกไม่เอาไหน ทำอะไรเพิ่งแต่พรสวรรค์ '
 

   "เอาหล่ะจ่ะ นับแต่พรุ่งนี้ไป จะมีอาจารย์คนใหม่มาสอนแทนอาจารย์ นะจ๊ะ ทำตัวดีๆ เข้าไว้หล่ะ "

   หลังจากครูสาวพูดจบ เด็กคนอื่น ก็เสียงดังลั่น ถามอาจารย์สาระพัดอย่าง ขณะที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น 'มันใช่เรื่องที่ต้องถามรึไง'



   
     วันต่อมา วิชาคณิตศาสตร์ พร้อมอาจารย์คนใหม่
     ไลท์ฟุบลงโต๊ะตามเดิม 'น่าเบื่อ'
     ไม่ว่าอาจารย์ คนใหม่จะเป็นยังไง แต่โรงเรียนนี้ มันก็น่าเบื่อ สำหรับเขาอยู่ดี

     ' ยางามิ ไลท์ นักเรียนดีเด่นประจำห้อง แต่ทำไมไม่เหมือนเป็นที่ผมคิดนะ ' แอลเดินเอื่อยๆเข้ามาในห้อง พบกับนักเรียนมากหน้าหลายตา ที่คอยต้อนรับอย่างอบอุ่น เหมือนกับ นักเรียนปกติทั่วๆไป แต่ว่าสายตาของแอลกลับมองเห็นเด็กหนุ่มที่นั่งหมอบอยู่บนโต๊ะ ท่าทางเบื่อๆ เอื่อมระอา กับการมาโรงเรียนเต็มทน แต่เมื่อดูข้อมูลกลับตรงกันข้าม กันกับท่าทางเบื่อโลกแบบนั้น นะเรียนดีเด่น ประจำโรงเรียน แต่ดูเหมือนว่า จะมีปัญหากับการเรียนมากที่สุด 'เพราะอะไรนะ'

      " วันนี้ผมมาครูคนใหม่ ที่จะมาสอนที่นี่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรียกผมว่า แอล เซนเซย์"
   
      "คร๊าบ/ค่า แอลเซนเซย์" แอลมองปฏิกิริยาของเด็กนักเรียน ดูเหมือนว่า 99% จะให้ความร่วมมือกับเขา แต่อีก 1% ยางามิ ไลท์ ไม่สนใจเขาเลย แม้แต่ปลายตา ก็ยังไม่มองมาทางเขาเลยด้วยซ้ำ

      " อะแฮ่ม นักเรียน ทุกคน นี่คือกฏ ขณะที่ผมอยู่ที่นี่ ขอให้ ทุกคน สนใจกับการสอนของผมด้วย" แอลพูดพลางมอง ปฏิกิริยาของ ไลท์ พลางๆ ไลท์ จิปาก อย่างขัดใจ แล้วก็พึมพำอะไรบางอย่าง ก่อนจะตอบรับ เหมือนอย่างนักเรียนคนอื่นๆ แอลลอบยิ้ม กับปฏิกิริยาของไลท์ ก่อนที่เขา จะเริ่มการเรียนการสอนของเขา




       ไลท์ รู้สึกขัดใจ ตั้งแต่อาจารย์คนใหม่มาสอน เขาเน้นย้ำ ตลอดว่านักเรียน ทุกคน นั่นคือ แอลเซนเซย์ ตั้งใจบอกเขา ผ่านตัวเพื่อนๆ หมอนั่น มายุ่งเรืองคนอื่นมากไป นั่นคือสิ่งที่เขาคิด


       " ยางามิ คุง ช่วยมาทำข้อนี้ ได้รึป่าว" แอลเซนเซย์ประกาศ ข้อนี้ ไลท์ไม่เคยเห็นมาก่อน แน่นอน เขารู้ว่าแอลเซนเซย์เป็นคนคิดขึ้นมาเอง ไลท์รู้สึกตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และเขาเองก็รู้สึกว่า ข้อนี้เป็นข้อแรกที่ท้าทายความสามารถของเขาอย่างแท้จริง ไลท์ลุกขึ้นไป เพื่อจะทำใผ้ได้คำตอบ ระหว่างทางเดินจนไปถึง หน้ากระดาน นั่นเวลาคิดของเขา

        'ข้อนี้ ยากกว่าข้ออื่นๆที่เคยทำมาเลย' ไลท์ครุ่นคิดก่อนสักพัก แล้วเริ่มลงมือเขียนลงกระดาน ในที่สุดเขาก็เขียนจนเสร็จ แล้วเดินกลับมาด้วยภาคภูมิใจที่เขาทำได้ ไม่เหมือนเมื่อ ที่เดินกลับมาด้วยความเบื่อหน่าย

       ขณะเดียวกัน แอลเบิกตากว้างขึ้น ด้วยความอึ้งเด็กอายุเพียงแค่นี้ เขาได้เข้าใจแล้วว่า ทำไม เด็กที่ชื่อ 'ยางามิ ไลท์' เป็นเด็กพิเศษ และเป็นตัวแทนนักเรียน แต่ที่เขา ไม่ชอบเรียน ไม่ใช่เพราะมีปัญหาแต่เพราะ มันง่ายเกินไปที่เรียนรู้ต่างหาก 'ต้องขอยอมรับเลย ยางามิ ไลท์ ทำให้ แอล ผู้อำนวยการโรงเรียน ได้มาสนใจเขา' แอลเซนเซย์ ลอบยิ้ม

   

      ชั่วโมงเรียน ของ ไลท์ได้เปลี่ยนไปแล้วตั้งแต่ แอลเซนเซย์ได้เข้ามาสอนห้องเขา ไลท์ตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ ในชั่วโมงเรียนของ แอลเซนเซย์ เขาได้รับความท้าทายใหม่ จากแอลเซนเซย์ เขารู้สึกสนใจ อาจารย์ที่มาสอนเขา และในขณะเดียวกัน แอลเซนเซย์ ก็รู้สึกได้ ถึงความท้าทายจากเด็กในชั้นเรียนของเขาเช่นกัน (ต่อ)

   


     



     แอล เซนเซย์ เนี่ยยอดคนจริงๆแหะ แบบฝึกหัดแต่ละอย่างที่ให้ แตกต่างกับพวกอาจารย์คนก่อนๆ อย่างสิ้นเชิงเลย ความคิดของเด็กหนุ่มที่โตเกินวัย ผุดขึ้นมา ขณะเขาทำการบ้าน

   ' วันพรุ่งนี้ ฉันจะต้องเห็นความสามารถ ของแอล เซนเซย์ จริงได้ '
   เขานำแบบทดสอบ ที่เขาได้รวบรวมมาเองกับมือ ทุกข้อล้วนแต่เป็นแบบทดสอบที่ไม่อยากจะเชื่อ ว่าเด็ก 10 ขวบอย่างเขา จะสามารถทำความเข้าใจได้ และสนใจมัน


 






      คาบเรียนของแอลได้ผ่านไปอีกคาบ และถึงเวลาพักเที่ยงพอดี ไลท์ ไม่รอช้าที่จะตาม แอลเซนเซย์ ไปที่ห้องพักครู
     " เอ่อ... แอลเซนเซย์ ครับ..." ไลท์กำลังแสดงละครทำตัวเหมือนสงสัยในแบบทดสอบ สุดๆ

      แอล ลอบยิ้มหน่อยๆ แน่นอนว่าเขาต้องรู้จุดประสงค์ของเด็กคนนี้ อยู่แล้ว เขาหันหลังไปตอบ ทำเหมือน ไลท์ ยางามิ ก็เป็นเด็กทั่วไปที่เขาเคยเจอ

     "ครับ ไลท์คุง "
     "ผม สงสัยในแบบทดสอบ น่ะครับ แอลเซนเซย์ช่วยอธิบาย ให้ผมฟังอย่างง่ายๆ ได้รึป่าวครับ"
   
      'ขอ ทดสอบหน่อยเถอะ'


      'ทำหน้า เหมือนจะงัดกับผมแบบนั้น ไม่เหมือนอย่างที่เรัยกผมว่า แอลเซนเซย์ เลยนะครับ ไลท์คุง เอาเถอะ ผมก็ไม่ได้หวัง ให้คุณมาผูมิตรกับผม อยู่แล้ว '

      " ได้ครับ แต่ก่อนหน้านั้น ช่วยผมยกของไปที่ห้องพักครูทีนะครับ " แอลตอบยิ้มๆ พลางอดกลั้นขำ ดพราะว่า ของที่เขาให้น่ะ ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น หากแต่เป็นกองสมุด ส่งงาน ที่สามารถบดบังทรรศนียภาพ ของเด็กที่กำลังทดสอบ เขาต่างหาก


      'ก่อนจะได้ทดสอบนาย ก็ต้องทำไอ้นี่สินะ ก็ได้ แอล!'



   

      ปึก!
       "แฮ่กๆ " ไลท์เหนื่อยจาก การยกของเมื่อครู่ แต่ในที่สุด เขา ก็มาถึงได้สักที ไอ้ห้องพักครูไกลขนาดนี้เนี่ย

      " เหนื่อยหรอครับ ไลท์คุง พักก่อนค่อยถามผมก็ได้ ครับ" แอลนั่งลงประจำที่ตัวเอง
   
      "ไม่ครับ ผมไม่เป็นไร เริ่มเถอะครับ"

       ไลท์หยิบสมุด แบบทดสอบของตนเองขึ้นมา และเปิด ให้แอลดูถึงแบบทดสอบนั่น
       'หวังว่า ไอ้ที่ฉันเสียพลังงานไปทั้งหมดนี่ จะไม่ปล่าวประโยชน์นะ'


       "โฮ่ นี่หรือครับ แบบทดสอบที่ไลท์คุง จะถามผม" แอลมองไลท์

       'เด็กน้อย ที่ไม่มีมารยาท น่าจับตีซะให้เข็ดจริงๆนะครับ ไลท์คุง' แอลมองแบบทดสอบพวกนั้น ก็รู้ทันทีว่า ไลท์อยากทดสอบเป็นแน่ แต่ให้เด็ก มาทดสอบนี่มัน...ออกจะซักหน่อย แต่เด็กคนนี้ คือ ไลท์ ยางามิ ไม่ใช่เด็กทั่วไปแต่เป็นเด็กพิเศษ นี่น่า

       "ครับ ผมสงสัย ทุกข้อ และช่วยอธิบาย ให้ผมเข้าใจได้รึปล่าว...ครับ" ไลท์ตีสีหน้า ท้าทายแอลเต็มที่


       แอลพินิจดูแบบทดสอบของไลท์แล้ว แต่ละข้อ สามารถทำได้หลายวิธี แต่ละวิธีนั้นให้คำตอบที่ต่างกัน แต่จะมี เพียง 2 วิธีเท่านั้นที่ คำตอบเหมือนกันและเป็นคำตอบที่ถูกต้อง
       'ผมจะทำวิธีที่ 3 ให้ไลท์คุงดูก็แล้วกัน'


     

       ไลท์ เบิกตากว้างทันทีที่แอบทำเสร็จ " บ้าน่า... ฉันทดลองมาเป็น 10 วิธี แต่นายกลับทำวิธีนี้ เพียงแค่มองน่ะหรอ...แอล "

       "แอล เซนเซย์" แอลแก้ให้
       "อ้าว ไลท์คุงก็รู้คำตอบ แต่ทำไมถึงมาถามผมครับ ไลท์คุง" แอลจ้องร่างเล็ก ที่ยืนชี้แบบทดสอบอยู่

       ไลท์รู้สึกตัวอีกที ทันทีที่รู้ตัวไลท์ก็ปิดปากตัวเอง แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว แอลรู้ทุกอย่างแล้ว
       "อะ...เอ่อ...คือ"
       ไม่ทันที่ไลท์จะพูดอะไร แอลก็ชิงพูดซะก่อน
       "ไลท์คุง เป็นเด็กที่ฉลาดครับ ผมรู้ แต่สิ่งที่คุณขาดไปก็มีไม่น้อยเลยครับ เพราะไลท์คุงไม่รู้จักการเคารพผู้ใหญ่ นั่นทำให้ไลท์คุงเป็นไม่มีมารยาท และการทดสอบอาจารย์ ผมไม่แนะนำนะครับ แต่ถ้าเรื่องมารยาท เดี๋ยวผมจะสอนให้ไลท์คุงเป็นพิเศษ ครับ "

      ไลท์ยืนนิ่ง 'ไม่มีมารยาท' นั่นคือสิ่งเดียวที่ไลท์ได้ยิน ไลท์โกรธจนหน้าแดง
      "เออ! แล้วนายก็ไม่ใช้อาจารย์ที่ปรึกษาของฉัน แล้วก็ไม่ต้องมาเจ่อเรื่องมารยาท!" ไลท์วิ่งออกไปปิดประตูปึงปังใส่อาจารย์ที่นั่งอยู่บนโต๊ะ

     "น่าตีให้เข็ด จริงๆนะครับ ไลท์คุง" แอลกำลังเก็บโต๊ะ แต่สายตาไปสบกับ สมุดที่ไลท์เอามาทดสอบเขา แอลลอบยิ้ม 'ไลท์คุง อายุ 10 ขวบจริงรึปล่าวนะ ฉลาดเกินไปแล้ว'



      ตั้งแต่วันที่ไลท์มาทดสอบเขา ในคลาสห้องเรียนของแอล ก็มีรังสีทมึนออกจากตัวของไลท์ทำให้คนในห้องเงียบขึ้นเป็นพิเศษ

     'จ้องขนาดนั้น ผมไม่ท้องให้หรอกนะครับ' แอลถอนหายใจแล้วก้มหน้าก้มตา สอนต่อไปจนจบชั่วโมงของเค้า

    ระยะหลังๆ มาไลท์ก็แทบไม่ได้คุยกับเขาอีก จนวันนี้ แอลรู้ได้จากสายตาของไลท์ ว่าไลท์ต้องมาทดสอบเขาอีกแน่ ครั้งนี้ เขาคงจะต้องสอนเรื่องการเคารพผู้ใหญ่ให้ ไลท์สักหน่อยแล้วสิ

 
   แกร๊ก

  "เป็นนักเรียน ควรจะเคาะประตูก่อนเข้า สิครับ ไลท์คุง" แอล พูดขณะจัดการกับกองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ

    "สำหรับ นายมันไม่จำเป็น แอล " ไลท์พูด แต่คราวนี้แอลกลับแปลกใจ ที่ไลท์ไม่ได้พกพวกแบบทดสอบอะไรเทือกนั้นมา แต่เป็นเกม บล๊อกไม้ธรรมดา 'อยากเล่นอะไรแบบเด็กๆ ด้วยหรอครับเนี่ย'

      "แอล เซนเซย์ ครับ ไลท์คุง" แอลแก้
      "แอล" ไลท์พูดซ้ำ
      แอลเก็บกองเอกสาร เสร็จพอดี แอลมองหน้าไลท์ เฮ้อ~~

       "แอลเซนเซย์ ครับ ไลท์คุง" แอลแก้อีกครั้ง 'สงสัยไลท์คุง คงกำลังทดสอบความอดทนกับผมแน่ๆ' แอล เดินเข้าไปหาไลท์ ไลท์ผงะเล็กน้อย 'เห กลัวผมงั้นหรอ แต่คงจะไม่ใช่ สายตาเนี่ยดื้อรั้น สุดๆเลยนะครับ ไลท์คุง'

      "แล้วมีอะไรอยากถาม ผมหรอครับ ไลท์คุง"
      "ไม่มี ฉันแค่อยากเล่น ไอ้นี่ " ไลท์ยื่น บล๊อกไม้ให้แอลดู แอลนั่งลง ข้างหน้าไลท์ 'เมื่อก่อน ยังถือดีอยู่เลย แต่คำพูด เนี่ยควรปรับซะหน่อย' แอลแอบขำกับท่าทางของไลท์หน่อยๆ

       "งั้นเรียกผมว่า แอล เซนเซย์ก่อนสิครับ ไลท์คุง"
        แวบแรก ที่แอลเห็นแวว ท้าทายนั่นอีกครั้ง แล้วไลท์ก็ยิ้มท้าทายแอลเต็มที่
        "ทำไมหรอ แอล" ไลท์กดเสียงลงเน้นคำว่าแอลเต็มที่
        "เพราะตอนนี้ คุณทำตัวเหมือนเด็กไม่มีมารยาท และผมจะต้องทำโทษคุณครับ ไลท์คุง" แอลยื่นหน้า มาใกล้ไลท์อีกหน่อย ไลท์ที่รู้สึกอึดอัด ก็ก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย แต่มือของแอลเซนเซย์กลับยึดร่างของไลท์ ไม่ให้ขยับไปไหน

        'แอล เป็นพวกหวงศักดิ์ศรี ฉันจะปั่นหัวนายให้ดู'

        "แอล!" ไลท์ตะโกนใส่หน้าแอล แอลมองหน้าซักพัก แล้วก็ถอนหายใจ
        "ผมถือว่า ให้โอกาศคุณแล้วนะครับ ถึงเวลาทำโทษ" แอลดึงร่างเล็กๆ ของไลท์ลอยขึ้น เหนือพื้น

       "เฮ้ย นายจะทำอะไรอ่ะ แอล ปล่อยนะ! " ไลท์ตะโกนเมื่อแอลจับให้คว่ำหน้าใส้กับโต๊ะของ แอล

       "ผมก็จะ ลงโทษคุณไงครับ ไลท์คุง"

        "ปล่อยนะ แอล ไอ้โรคจิต!" ไลท์ยังคงดิ้นอยู่

        เปี๊ยะ!

        "โอ๊ย เจ็บ! นายตีฉันทำไมแอล" ไลท์หันขวับ เห็นแอลกำลังกลั้นขำ ไลท์หน้าแดงเพราะความเขิน และความโกรธปะปนกันไป

        "ผมจะตีก้นคุณ เพื่อเป็นลงโทษ เด็กที่ไม่มีมารยาทครับ ต่อจากไลท์คุงจะเรียกผมว่าอะไร"

        "แอล! " ไลท์ตะโกน

         เปี๊ยะ!

         "โอ๊ย! แอล! มันจะมาก-"

         เปี๊ยะ!

         "อะไรนะครับ ไลท์คุง"

         "แอล!"

         เปี๊ยะ!

         "โอ๊ย! ก็ได้ ยอมแล้วๆ พอแล้ว"

         "หืม"

         ไลท์เริ่มน้ำตาซึมเพราะความเจ็บบริเวณก้นตัวเอง ไลท์ก้มหน้างุดลงกับโต๊ะ "แอล...เซนเซย์" เสียงของไลท์แผ่วเบา แอลลอบยิ้มเล็กน้อย

         แอลก้มลงไปกระซิบกับเด็กอายุ 10 ขวบ "พอแล้วหรือครับ ทั้งผมยังอยากได้เสียง ของไลท์คุง อยู่เลย"

        ไลท์ที่ได้ยินเสียงกระซิบจากแอล หน้าไลท์ก็แดงขึ้นทันที ไม่ว่า จะความโกรธ หรืออายก็ปะปนกันไปหมด ไลท์ถีบไปที่แอลเต็มเปา แล้วลุกออกจากโต๊ะ ในขณะแอล ผละออก

        "ไอ้โรคจิต เอ๊ย ฝากไว้ก่อนเถอะ แอล! " ไลท์ตะโกนใส่อาจารย์แล้วก็วิ่งหนีออกจากห้องทันที

      end.

       เรียกว่าจบได้ป่าวหว่า 5555 เอาเป็นว่า จบก็แล้วกันเนาะ